Fotografie Wiktora Pentala i Henryka Makarewicza to wielopłaszczyznowy zapis pierwszych lat Nowej Huty, miasta pomyślanego i realizowanego jako całościowy koncept tak architektoniczny jak i społeczny. Choć zbiór jest dziełem zaledwie dwóch autorów przecinają się w nim zróżnicowane, reprezentujące odmienne perspektywy, spojrzenia a za tym – polityki pracy z obrazem.
Podobnie sam koncept urbanistyczny jak i społeczny Nowej Huty stanowi w dużej mierze wypadkową szeregu wcześniejszych koncepcji miejskich, począwszy od platońskich miast idealnych, poprzez inspiracje założeniami renesansowymi, kalki gestów urbanistycznych z czasów Haussmanowskiej przebudowy Paryża, koncepcji miast ogrodów czy przedwojennych socjalnych utopii krojonych ręką fabrykantów po równoległą do jej powstawania falę tzw. nowych miast.
Na tak skrojony kolaż fundamentów ideowych Nowej Huty nakładają się od jej początków kolejne zwroty polityczne, z których każdy otwierał możliwość dokonywania korekt w pierwotnych założeniach.
Dzięki nim, relatywnie szybko stała się specyficznym laboratorium, przechwyconym zarówno przez jej zespół projektowy na potrzeby testowej gry z architektonicznymi typologiami, jak i samych mieszkańców miasta, którzy weryfikując praktycznie od samego początku zaproponowane warunki, wymuszali istotne korekty na kreślonym odgórnie zarysie.
Dlatego, z perspektywy badacza szczególnie interesująca wydaje się nie tyle sama skala czy wizualna klasa zbioru Pentala i Makarewicza co jego interpretacyjna uniwersalność. Stanowi on nie tylko unikatowy zapis powstawania i ewolucji konkretnego nowego miasta, ale przez fakt, iż dedykowany jest wyjątkowo silnie nacechowanemu aksjologicznie ośrodkowi miejskiemu, staje się szczególnym narzędziownikiem, dzięki któremu nowohuckie doświadczenie może posłużyć jako zaczyn do szerzej zakrojonej refleksji wokół całościowych, totalnych konstruktów miejskich, w których inżynieria społeczna otrzymywała bezpośrednie wsparcie w szykowanych na jej użytek rozwiązaniach architektonicznych czy urbanistycznych.
Dekonstrukcja zbioru fotografii, stanowiących wypadkową krzyżujących się spojrzeń odgórnych, prywatnych jak i równoległych im reżimów estetycznych, inicjuje laboratorium prospektywnych scenariuszy ewolucji koncepcji miasta w przyszłości, tym razem kreślonych jednak z pozycji oddolnej.
kurator: Łukasz Trzciński
autorzy opracowań:
Stanisław Ruksza, Szymon Maliborski, Ewa Rossal, Katarzyna Trzeciak, Magdalena Ujma, Agata Cukierska, Dorota Jędruch, Dorota Leśniak-Rychlak, Marek Janczyk, Michał Wiśniewski, Marta Karpińska, Wojciech Nowicki, Łukasz Trzciński
artyści / głosy wspierające:
Yan Tomaszewski, Piotr Bujak, Paweł Kruk,
Jan Pfeiffer, Aleka Polis, Tomasz Fudala, Matej Vakula, Yan Kurz, Tomas Moravec, EBANO collective, Lukas Machalicky, Nina Fiocco, Krzysztof Maniak, Julita Wójcik, Aleksandra Wasilkowska, Tomasz Rakowski, Agnieszka Piksa&Vladimir Palibrk, Jaro Varga
inni autorzy: Katherine Lebow, Rosemary Wakeman, Joshua Freeman
tłumaczenia: Monika Ujma
Fundacja Imago Mundi we współpracy z:
Muzeum Historii Fotografii w Krakowie
repozytorium
logowanie
rejestracja
Jeśli jesteś artystą/tką, badaczem/badaczką, kuratorem/kuratorką, dziennikarzem/dziennikarką – zapraszamy do rejestracji w cyfrowym repozytorium i własnej pracy ze zbiorem.
„Miasto Idealne – pierwsze lata Nowej Huty na fotografiach Wiktora Pentala i Henryka Makarewicza” realizowane jest dzięki dofinansowaniu z Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa na lata 2014-2020.
W ramach niniejszego działania digitalizacji (skanowanie, retusz, opracowanie plastyczne)
oraz opieka historyczna – na przestrzeni 2017 roku opracowaniu poddanych zostało 3 tysiące nowo wyselekcjonowanych obiektów z wyjątkowego archiwum obu fotografów. Wybrane fotografie dostępne są na niniejszym, dedykowanym portalu tematycznym jako część opracowań autorskich przygotowanych przez zaproszone indywidualności z pola kultury, jak również za pośrednictwem dedykowanego dla kolejnych badaczy repozytorium.
Założeniem działania jest nie tylko kompleksowe opracowanie i szerokie udostępnienie zbioru ale również zapewnienie stałej otwartości w poszukiwaniu jego znaczeń.
Wysokość dofinansowania z projektu z UE:
616 074,02 PLN
Wartość projektu: 724 792,97 PLN
Dofinansowano ze środków
Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego
815
Henryk Makarewicz
Kombinat metalurgiczny im. Lenina, wnętrze hali Walcowni Zgniatacz, walcowanie wlewek nr 1470, lata 60.
Wstępne prace przy budowie Walcowni Zgniatacz rozpoczęto już w 1953 roku, produkcja nastąpiła w 1955 roku. To walcownia wstępnego przerobu wlewków ze stali węglowej i niskostopowej o ciężarze od 8 do 15 ton na kęsiska płaskie lub kwadratowe. Odlewane kęsiska płaskie walcowane są w różnych grubościach (od 100 do 200 mm), szerokościach (od 550 do 1550 mm) oraz długościach (od 1250 do 1550 mm). Wlewki w stanie zimnym lub gorącym dostarczano ze stalowni trakcją kolejową do hali pieców wgłębnych. Piece te służyły do nagrzewania wlewków do temperatury ok. 1300 ℃. Zgniatacz był walcarką duo-nawrotną. Każdy walec posiadał napęd indywidualny za pomocą silników elektrycznych. Kęsiska ze zgniatacza kierowane były w stanie gorącym bezpośrednio do walcowni kęsów. Pozwalała ona kierować kęsy płaskie bezpośrednio do wykańczalni lub na kraty załadowcze walcowni ciągłej taśm, lata 60.
fot. Henryk Makarewicz/idealcity.pl