Budowa domów mieszkalnych z lokalami handlowo-usługowymi przy Placu Centralnym, na Osiedlu Centrum B. Plan Generalny Miasta Nowa Huta z podstawowymi założeniami urbanistycznymi został zatwierdzony 10 lutego 1950 roku, a w marcu 1951 roku zakończone zostały prace nad częścią śródmiejską. W opracowaniu Planu Generalnego i planu śródmieścia nowego miasta udział brali: arch. Tadeusz Ptaszycki - główny projektant, projektanci odpowiedzialni za urbanistykę: inż. inż. arch. arch. Bolesław Skrzybalski, Stanisław Juchnowicz, Tadeusz Rembiesa, Janina Lenczewska, zaś za architekturę odpowiedzialni byli: inż. inż. arch. arch. Janusz Ingarden, Tadeusz Janowski, Zbigniew Sieradzki i Adam Fołtyn. Realizowana kompozycja polegała na zastosowaniu czytelnego, promienistego układu systemu ulic i placów o zróżnicowanych formach. Zabudowę Placu Centralnego według projektu Janusza Ingardena realizowano w latach 1953-1956. Była to jedna z najlepszych realizacji architektonicznych w okresie realnego socjalizmu (socrealizmu) w Polsce. Nie została jednak dokończona. Plac Centralny o kształcie pięcioboku razem z trzema szerokimi arteriami komunikacyjnymi (alejami) tworzyły centrum złożenia. Według projektu na jego środku miał znajdować się obelisk w kształcie iglicy, który miał podkreślać centralność placu (lub jego więź z kombinatem metalurgicznym). Całość planu była ściśle geometryczna i osiowa. Cztery z pięciu boków oraz wychodzące aleje miały być zabudowane sześciokondygnacyjnymi budynkami z podcieniami o charakterze mieszkalno–handlowym. Budynki przy Placu Centralnym posiadały charakterystyczne trzyczęściowe elewacje, bryły zostały flankowane płytkimi ryzalitami, wyraźnie zaznaczona część cokołowa sięgała do wysokości pierwszej kondygnacji. Zabudowa Placu nawiązywała do renesansowej i barokowej architektury. Lata 50. fot. Henryk Makarewicz/idealcity.pl